Nazioarteko Sagardo Lehiaketa

• Sagardo natural asturiarra, batik bat, sagar garratzeko edo ia garratzeko barietateekin elaboratzen da. Elaborazio prozesuan hartzidura alkoholikoa eta ondoren malolaktikoa egiten ditu.
• Beste herrialdeetatik bereizten duen ezaugarri nagusia garraztasun hegazkorraren maila 1 gr/azido azetiko baino handiagoa izatea eta orohar 2 gr/l-ko mailan egotea da. Gainerako herrialdeetan gehienez bolumen hau onartzen da.
• Bere dastaketa egokirako sagardoa altuera batetik zerbitzatu behar da ikusmen analisi zuzena egin ahal izateko.
• Inolako egonkortze artifizialik jasaten ez duten sagardoak dira (iragaztea, pasteurizazioa…), denborarekin botilan eboluzionatzen dutenak.
• Sagardotegietara bideratutako sagardo naturalak kontsumo kate motza izan ohi du. Sagardoa ontziratzen denetik sagardotegietan kontsumitzaileengana iristen denerako hilabeteko epea egon daiteke, honela produktuaren kalitatea bermatuz.

Itxura:
– Sagardo arreak dira, ez da arraroa biltegiratuta denbora bat daramaten botiletan jalkinak aurkitzea. Normalean ireki aurretik irabiatu egiten dira.
– Sagardo naturalak zerbitzatu ostean aparra sortu behar du. Efektu honi “espalme” deitzen zaio eta berehala desagertu behar du.
– “Aguante”-a likidoaren gas karbonikoaren askatzearekin erlazionatua dago, desagertuz joaten den burbuila maila fina sortuz.
– Edalontzian geruza finak geratu behar du, “pegue” gisa ezagutzen dena.
– Sagardoa zerbitzatzerakoan bere gas agerraldia baxua bada, negatiboki balioztatzen da.
– Sagardo natural asturiarrak lasto hori kolorea izan behar du.
– Anbar kolorea edo tonu oso ilunak hutsegite gisa hartzen dira.

Ahoan:
– Ez dauka gehiegizko gorputzik. Sagardo lehorrak dira, hondakinezko karboniko endogeno baxudunak. Zapore garratza eta zitrikoa gailentzen da. Azido azetikoaren eraginez eztarrian kilikadura sorrarazten duen astringentzia orekatua ondo estimatzen da. Alkohol maila %6 mailakoa izan ohi da.

Usaina:
– Gaur egun sagardo asturiar gehienek usain fresko eta zitrikoak dituzte. Usain zetikoak ere izan ditzake, baina neurri gabe erabiltzea akats gisa hartzen da.

• Ingalaterrarekin batera, sagardo tradizional frantsesek gozo-garrantzaren ardatza osatzen dute bere sagardoen izaerari dagokionean.
• Frantzian, Bretainia eta Normandia herrialdeetan Keeving izeneko elaborazio modua erabiltzen da. Honen bitartez, mantenugaiak deuseztatu egiten dira legamiak lanean hasi aurretik eta honela azukre guztia alkohol bihurtzea ekiditen dute, sagardo zaporetsuak, gozoak, alkohol maila baxukoak eta konplesutasun apur batekoak lortuz.
• Sagardo karbonatatuak dira, botilan nahiz ontzi-isobarikoetan.

Itxura:
– Anbar nahiz laranja koloreak ematen dizkieten tanino ugariko sagar portzentai altuarekin egindako sagardoak dira. Kasu batzuetan uhertasun sotila dute.

Ahoan:
– Ahoan: Gorputz handiko sagardoak dira, lodiak ahoan eta zaporetsuak. Orohar honela etiketatzen dira:
· Doux: alkohol gutxiena duena, < %3 alkohol bolumena duena eta > 42g/l azukre
· Demi-sec: %3,5-4 alkohol bolumena duena eta 28-42g/l azukre
· Brut: %5-6 alkohol bolumena duena eta 28g/l baino azukre gutxiago
– Kasu guztietan, astringentzia eta ahoan amaiera luzea eskaintzen duten tanino askoko sagardoak dira.

Usaina:
– Sagar oso heldua, usaintzean fruta usaina nabari da, baina baita ukuilu edo oilategi usainak ere. Brettanomices bidezko kutsadura bere ezaugarria da, kasu batzuetan oso nabaria delarik. Cidre Fermier deitzen zaie erabilitako sagarraren %100a produktua komerzializatzen duen etxekoa denean.

• Ingalaterran, Frantziako sagarren antzeko barietateak erabiltzen dira sagardoa egiteko, oso gozoak baina baita garratzak ere. Badira Keeving teknika berreskuratzen ari diren ekoizleak Sagardoaren elaborazioan. Gaur egungo sagardo gehienek karbonatazio exogenoa daramaten arren, artisau ekoizleek elaborazio tradizionala ere erabiltzen dute sagardo ekoizpenean.

Itxura:
– Frantziako sagardoaren antzera, anbar nahiz laranja koloreko sagardoak dira. Ekoizlearen arabera, sagardo iragaziak eta uherrak aurki daitezke.

Ahoan:
– Sagardo ingelesek hartzidura amaiera arte egiten dute eta kasu gehienetan ez dute %6ko alkohol grduazioa baino gutxiago izaten. Ez dira sagardo frantsesak bezain gozoak, baina erabilitako sagarrek ematen dieten eta ekoizleak egindako nahasketaren arabera gehitu eta gutxiagotzen den astringentzian bat egiten dute.
– Ekoizle batzuek, lasaiak edo txinparta apur bat duten sagardoak elaboratzen dituzte, baina ohikoenak bai modu tradizionalean bai artifizialean karbonatatutako sagardoak dira.

Usaina:
– Usain espeziaduak, ketuak, banilla eta kasu batzuetan ukuilu usainak nabarmentzen dira.
– Ohikoa da ontzea haritzezko upeletan egitea.

• Aspaldidanik ekoizten diren arren eta mundo guztietako merkataritza-guneetan, batipat, Ingalaterra, Irlanda edo Espainiako jatorria dutenak ohikoenak diren arren, Estatu Batuak, Hegoafrika, Australia, Zeelanda Berria, Danimarka edo duela gutxiagotik Polonia eta Txekiar Errepublika bezalako herrialdeetan sagardo berri hauen eskaintzaren igoera azpimarratzekoa da marka berrien sorrerarekin.
• Kasu guztietan amankomuna den ezaugarria, bere elaboraziorako mahaiko sagarraren erabilera eta karbonatazio exogenoa dira.
• 33zl edo 50zl-tako botila edo latetan aurkeztu ohi dira, nahiz eta markaren batek 75zl-tako botilan aurkezten duen.

Itxura:
– Urre koloretik hasi eta lasto kolore argitara doazen sagardoak dira, kasu batzuetan ia gardenak. Unean bertan desagertzen den hasierako aparra. Gehienetan iragazitako sagardoak dira.

Ahoan:
– Orohar sagardo nahiko lauak eta astringentzia handirik gabekoak. Sagardo nahiko gozoak dira, freskagarriak, garraztasun ertainekoak eta alkohol maila gutxikoak (%4-5 gradu artean).

Usaina:
– Usai gozoak, afrutatuak, orohar ez oso sakonak eta iraupen gutxikoak.

• Botilako bigarren hartzidura bidez edo Charmat – Grand vas bidez egindako sagardo apardunak.
• Espainiako cava, Frantziako xanpaina edo Alemaniako sekt-a ardo apardunen antzeko sagardoak dira. Hondarreko azukre mailaren arabera Brut Nature, Brut edo gozoagoak izan daitezke. Ekoizleak hala zehaztu beharra dauka.
• Barietate bakarrarekin edo barietate talde zehatz batekin egindoa bada, izen-emate formularioan zehaztu behar da.
• Jatorriaren arabera izaera bate do bestea izango dute erabilitako sagar mota eta leku bakoitzeko usadioaren arabera.

Itxura:
– Lasto koloretik hasi eta urre kolore bizietara. Beti iragaziak, garbiak. Burbuila iraunkorra. Oso dotorea edalontzian..

Ahoan:
– Egotekotan, oreka garraztasun, mikaztasun eta hondarreko azukrearen artean. Ahoan eztanda egiten duen karboniko maila altua. Ezaugarriren batekin bereizi litezke, beren eskualde eta erabilitako sagarraren balditzapean. Ekoizleak sagardo honekin bilatzen duen helburua zehaztu behar du. %6-8 alkohol maila..

Usaina:
– Sagar berde, sagar heldu edo zitriko usain garbiak.

• Alemania edo Austria bezalako herrialdeetako sagardoa. Nagusiki sagar garratzekin egindakoak, sagar batzuk mahairako edo sagardoa egiteko balio duten aintzinako barietateak dira. Sagardo lehorrak dira, garraztasun maila onarekin eta ardo zurien tankerakoak, hortik datorkio izena.
• Espainian egindako sagardoek ez bezala, ez dute inoiz garraztasun hegazkorra izaten.

Itxura:
– Uherrak edo iragaziak izan daitezke. Urre kolorekoak eta karbonatatu gabekoak izan ohi dira. Txinparta apur bat izan dezakete.

Ahoan:
– Sagardo lehorrak eta garraztasun nabarikoak gailentzen dira. Hondarreko azukre apur bat izan dezakete, baina oso gutxi. Ekoizleak barietate bakarrarekin egindakoa den zehaztu behar du. Azido azetikorik ez da egon sagardo hauetan. Saga redo fruta berdearen usaina gailentzen da. Orohar %5,50-6 alkohol maila.

Usaina:
– Hezurra duten fruituen usain garbiak.

• Kategoria honetan beren elaborazio prozesuan beste fruta batzuk, zuku edo espeziak erantsi zaizkien sagardoak sartzen dira, besteak beste masustak, intsusa, udarea, jegibrea edo lupulua.
• Udardoa %100ean udarearekin egina dago.
• Ekoizleak erabilitako fruituak zein diren zehaztu behar du.

Itxura:
– Sagardo argi eta distiratsuak. Erabilitako fruitu edo espeziaren kolorea, baina oxidaziorik gabe (esate baterako basafruitu gorriek kolore gorriak eman behar dizkie, ez laranja koloreak).
– Udardoa kolore argikoa da. Uherrak edo iragaziak izan daitezke.

Ahoan:
– Erabilitako fruitu edo espeziaren arabera astringentzia, garraztasuna edo mingostasuna handiagoa izango da. Erabilitako fruitu edo espeziarekin erlazionatua egon behar du. Udardoaren kasuan, bere astringentzia mailan hautemandako neurrizko taninoak izan behar ditu.

Usaina:
– Oinarrian erabilitako sagardoa hauteman behar da eta orekatua egon behar du erabilitako fruitu edo espeziarekin. Udardoaren kasuan, zalantzarik gabe fruitu batena izan behar du, kasu batzuetan ardo txuriarena.

• Ezagunenak Quebec-ekoak (Kanada) dira. Elaborazio prozesurik tradizionalenean, sagarrak (berantiarrak eta azukre maila altua dutenak) izozketa egoeran prentsatzen dira. Modu honetan ura prentsan mantentzen da azukre askoko sagar zukua lortuz. Hartzidura bera bakarrik geratzen da legamiak hiltzen dituen alkohol maila altua lortuz.
• Sagar muztioa izoztuz ere egin daiteke, Kanakako herrialde beroagoetan ohikoagoa dena.
• Izotzezko sagardo tradizionalaren izaera txaptalizatua izan denetik ezberdina da, lehendabizikoen elaborazio prozesuan ez baita muztioaren azukre maila bakarrik handitzen, baizik eta baita garraztasuna eta fruta zaporea ere.

Itxura:
– Kolore iluna, sagardo distiratsuak.

Ahoan:
– Gorputz handia. %9-14 arteko alkohol maila. Oso sagardo zaporetsuak, sagar heldu askokoak, garraztasuna dutenak eta ahoan amaiera luzekoak. Garraztasunarekin duen orekak gozoegiak izatea laguntzen du.

Usaina:
– Fruitu heldua, gozoa eta freskoa.

Kategoria honetan suzko sagardoak ere aurkeztu daitezke.