Sagardoa eta itsasoa

XVI. mendea urrezko aroa izan zen sagardogintzarentzat. Udaberrian itsasontzi ugari abiatzen ziren Ternuara balea ehizatu eta bakailaoa arrantzatzera. Itsas bidaia eta Kanadako lur ezatseginetako egonaldia oso gogorra ziren eta ezinbestekoa zen bidaia ondo prestatzea.

Marinelen dieta elikagai askotan eskasa zen arren, inoiz ez ziren sagardoa eta “bizkotxoa” faltan izaten. Sagardoaren C bitaminak itsasoan beldur gehien eragiten zuen gaitza saihesten laguntzen zieten: eskorbutoa.  Marinel bakoitzak egunean 2 litro sagardo edateko eskubidea zuenez, sagardo ugari eraman behar izaten zuten.